Pod Poznaniem

Andurril

Było późne popołudnie. Szesnastoletni chłopiec ciągnął konia za uzdę, prowadził go do stodoły obok jego domu. Mieszkał z matką i ojcem we wsi gdzieś pod Poznaniem. Jego dom wyglądał jakby miał się za chwilę zawalić, tynk odpadał od ścian zewnętrznych, które miejscami były zarośnięte mchem, dach - co prawda drewniany - był dziurawy i wilgotny, za oknami wisiały białe zdobione kształtami dziwnych kwiatów firany, był mały, mogący dać dach nad głową trzem osobom. Przejezdni - w większości Niemcy - uważali tę chatę za opuszczoną, gdy jednak zauważali wychodzącego przez ledwo trzymające się drzwi dobrze zbudowanego, siwowłosego mężczyznę, dziwili się. A potem śmiali.
Stodoła była trzykrotnie większa, acz nie różniła się w wyglądzie niczym, poza drewnianą konstrukcją. W tle obydwu budynków widać było pola, farmy, inne stodoły, a w odległych krańcach choryzontu widoczne były zalesione wzgórza i same miasto Poznań, a raczej brukowane drogi prowadzące do niego, obok których przybite były znaki "Poznań - trzy kilometry", "Poznań - dwa kilometry", "Poznań - kilometr".
Gdy chłopiec doprowadził konia do wnętrza stodoły, przywiązał uzdę do słupa. Chłopak czuł potworny zapach gnoju i siana. Gdzieniegdzie śmigały szczury, gdzieś na górze zatrzepotał ptak, który najprawdopodobniej założył sobie gniazdo. Chłopiec wyszedł i zamknął za sobą ogromne drzwi, nakładając na nie wielką deskę. Wszedł do swojego domu, z którego śmieją się przejezdni Niemcy. Usłyszał beznadziejny płacz jego matki. Wbiegł do pokoju, z którego wydobywał się głos płaczu. Otworzył szybko drzwi i zobaczył swoją matkę klęczącą i ocierającą chusteczką łzy nad stołem, na którym stało bardzo stare radio. Tuż obok ślęczącej matki stał dobrze zbudowany i siwowłosy ojciec, próbujący najwyraźniej ją pocieszyć.
Z radia brzmiał niewyraźnie głos człowieka komunikującego o wybuchu II Wony Światowej.

*

Kilka dni później, do wsi przyjechały trzy ciężarówki pełne ludzi uzbrojonych w karabiny.
Ojciec chłopca i jego matka pozamykali okna i zasłonili je firanami. Biegali szybko po całym domu mówiąc coś do siebie szeptem, czego chłopak nie mógł zrozumieć, po czym Matka złapała go za rękę i pociągnęła do innego pokoju zamykając drzwi na wszystkie możliwe zamki.
Ojciec wybiegł z chaty, aby spróbować porozumieć się z żołnierzami. Zrozumiał, że owi żołnierze byli Niemcami. Nie, nie dlatego, że każdy jeden miał przyszytą swastykę do piersi na mundurze, ale dlatego, że ci ludzie najpierw otwarli szeroko oczy i wlepili wzrok w wychodzącego z walącego się budynku mężczyznę, a potem wybuchli śmiechem. Ojciec sięgnął po widły oparte o ścianę obok drzwi i przybrał bojową postawę, ale po kilku sekundach upadł na ziemię - ktoś walnął go kolbą w tył głowy. Z ciężarówek wysiadła kolejna grupa ludzi, tym razem byli to inni mieszkańcy wsi. Byli przerażeni, modlili się na głos, mieli skrępowane ręce i związane opaskami oczy.
Niemcy byli pewni, że ta chata jest opuszczona, dlatego przyprowadzili tutaj wszystkich mieszkańców wioski, byłoby to doskonałe miejsce na rozstrzelanie ich. Przyprowadzono ich do ścian chaty, niektórzy się szarpali, próbowali odratować - tych kopano i uderzano kolbami. Gdy wszyscy stali już pod ścianą, wcześniej ogłuszony ojciec się ocknął, był lekko zdezorientowany. Niemcy go podnieśli i szybko podprowadzili do ściany, ten zaś szarpał się niezręcznie pod wpływem częściowego ogłuszenia, próbował się uratować, ale za każdym szarpnięciem dostawał kolbą w plecy, albo kopniakiem w nogę. Niemcy coś krzyczeli, wydzierali wręcz gardła, mówili coś, czego nikt nie potrafił zrozumieć.
Sczęście tylko, pomyślał ojciec, szczęście tylko, że nie weszli do środka.

*

- Słuchaj, synku - powiedziała zduszonym głosem matka, otwierając pieczołowicie okno w pokoju, za którym widoczne było wysokie, zalesione wzgórze - Musisz uciekać ile sił w nogach, pod żadnym pozorem nie idź do miasta. Co kolwiek się stanie - nie wracaj się. Jesteś dla mnie najważniejszy, dlatego ty musisz przeżyć, musisz uciekać.
- Ale... Co z tobą, mamo?
- Ja nie umiem biegać tak szybko jak ty, za bardzo zwracałabym uwagę, dlatego ci ludzie dopadli by nas obu. Musisz uciekać sam.
- Nie o to pytam. Co się z tobą stanie?
- Nie wiem. Może uda mi się uciec. Uciekaj prędko, słyszę kroki!
Chłopak przytulił się mocno do mamy, potem wspiął się na parapet i wyskoczył przez okienko, spojrzał na chwilę na matkę wychylającą się przez nie i popędzającą chłopca gestami rąk. Zaczął biec do lasu.
Gdy dotarł już do pierwszego drzewa, odwrócił się ponownie, by sprawdzić, jak przebiegła sytuacja.
Jego mamy w oknie już nie było. Ciężarówki nadal było trochę widać za prawie walącym się domem. Chciał pobiec dalej, ale coś go zatrzymało. Usłyszał głośny, wredny, Niemiecki krzyk, a potem salwę strzałów z karabinów.

Meph1k

Zajebiaszcze, napisz dalej ;*

Andurril

Dobra, powiem wam szczerze, że to jest moja praca domowa z Polaka. Jutro dowiem się jaką dostałem ocenę.

Meph1k

Kurwa!

Andurril

Jaka kurwa?

Meph1k

Jak dostaniesz cos dovrego to pisz dalej, jak nie to też pisz!

Andurril

Ok, dzięki za wsparcie duchowe Smile

Jak wiem, że komuś podoba się moje opowiadanie, to z wielką chęcią piszę dalej, dlatego napiszę i to, ale nie dzisiaj. Jak będę miał tzw. WENĘ, to napiszę Smile

Meph1k

A ja jeszcze muszę na jutro lekcję odrobić : (

Andurril

Oooh ja też >.< Nienawidzę szkoły...

Meph1k

To wagaruj.

Andurril

Ostatnio jak wagarowałem, to miałem przejebane. A nie lubię mieć przejebane

Meph1k

Miałeś szlaban?

Andurril

Ja nigdy nie miałem szlabanu. tzn. nie, że jestem jakiś tam grzeczny aniołek itp, tylko moja mama najpierw na mnie pokrzyczy i jest wściekła przez cały dzień, a potem zapomina Very Happy

Meph1k

czyli w jakim sensie miałeś przejebane?

Andurril

No napisałem przed chwilą

Meph1k

czyli nie miałeś przejebane?

Sir Hawk

spamerki... ma przejebane bo musi wysłuchiwać wrzasków mamy capiche? wierszyk ładny na serio. Meph1k ty jesteś baba czy chłop w końcu? bo skoro w WoWie grasz pedalską Krwawą elfką...

Meph1k

Kumple mi to mówili ;p Że są pedałami, to słyszałem już wiele razy (imo chodzi o ten czerwony kolor?) jednakże zawsze grałem kobietami i tyle!

Sir Hawk

to jesteś biseksualny nie chodzi o kolor tylko o to że elfy to pedały

Meph1k

Niech będzie, że jestem bi : ) Zarówno hawk (facet) jak i Grabol (kobieta) podobają mi się xd